Ateistlerin Temel Yanılgısı: Hikmeti Düşünememe

Hkm: “bilgi, bilgelik”. Hikmet sahibi kimdir? Bilge olandır.

Ateistlerin ilk çıkmazı dinlerdir. Yaygın dini görüş ve uygulamaların birçok yanlışını gören samimi insanlar bu noktada durup düşünüyorlar. Eğer tanrı varsa böyle emirler vermiş, böyle söylemiş olamaz. Mesela “dinden çıkanı öldürün” demiş olamaz, kadının köleleştirilmesini teşvik ediyor olamaz! Demek ki tanrı yok. Bu noktada bir merakın varsa dinleri daha iyi araştır. Örneğin İslam dinini araştırıyorsan bu dinin kaynağının yalnızca Kuran olduğunu bilerek araştır.İslamı müslümanların hali, uydurmalar, hadisler, mezhepler ve hocalar üzerinden değerlendirme. Ve Kuran’da anlayamadığın veya yanlış anladığın yerler varsa doğrusunu öğreneceğin günü bekle. Eğer hiçbir dine inanmak istemiyorsan bunun tanrının olmadığına bir işaret olarak görme.

Ateistlerin ikinci çıkmazı dünya üzerindeki acılar ve kötülüklerdir. Bu denli işkencelere, acılara, savaşlara izin veren, göz yuman bir tanrı olamaz diyorlar. O halde tanrı yok. Peki bunların aslında mümkün olması gerektiğini neden düşünmüyorlar? “kötü” kavramı olmasaydı “iyi” kavramı da olamazdı. Neye göre iyi? Hem eğer “irade” diye birşey varsa bunun gereği olarak iyiyi ve kötüyü seçme şansımız olması gerekiyor. Hadi istediğiniz gibi olsun, “kötü” kavramını ortadan kaldıralım. Ne oldu? “şuur” da kalmadı artık insanda. Doğa’da bize olumsuz gelen hiçbir şey olmasın istedik daha sonra. “acı” kavramını ortadan kaldırdık şimdi de. Ne oldu? “his” denen birşey kalmadı artık insanlarda. Dokunduğun nesneleri hissedemiyorsun. Yani kendi kafamıza göre bir evren sistemi kuramayız. Eğer mevcut sistemin yanlışlarını anında bulup itiraz edecek aklınız varsa daha iyisini kuracak aklınızın da olması gerek. Bu akılsa ancak tanrısal bir akıl olabilir. Kendini “mutlak” bilge görme.

Ateistlerin üçüncü çıkmazı ise tanrının varlığına inanmak için onu görmeleri gerektiğini düşünmeleridir. Bu temelde çürük bir düşüncedir. Bu düşüncede olan birinin kafasındaki tanrı imajı yanlıştır. Herşeyi yaratan, bilen, sonsuz birşey. Sonsuzluğu algılamak mümkün müdür? Beş duyu organınla sonsuzu görme, onu duyma, ona dokunma şansın olabilir mi? Kesinlikle olamaz. Bu durumda hangi deney, hangi gözlem sana %100 tanrı vardır diyebilir? Burada temel yanılgı insanın herşeyi kendi bilgi kapasitesine indirgeme ihtiyacıdır. Şu bir gerçek ki insanlık milyarlarca yıl bilim geliştirse dahi “sonsuz” u idrak edemeyecek. Eğer bunu kabullenemiyorsanız ateist olmak için birçok sebebiniz olabilir. Bilmiyorum bu bir kibir midir yoksa dar görüşlülük müdür?

Bunların dışında ateistliğin arkasına sığındığı birçok bilimsel, sosyal, vicdani çıkmazlar olabilir. Burada asıl bahsetmek istediğim “hikmet nazarıyla bakamamak” tır. Kedi uzanamadığı ciğere mundar dermiş. Sizinki de o misal, aklının ispatlayamadığı veya ilk bakışta anlayamadığın, yanlış anladığın veya işine geldiği için yanlış anlamak istediğin şeye “yok, olamaz” diyorsunuz. Senin için içinde milyarlarca yıldız bulunan milyarlarca galaksi, mikro alemlerde de akıl almaz rakamlarla açıklanmaya çalışılan sistemler yaratılmış ey insan! Sense bunların tesadüfen olacağına inanıyorsun veya bunlar zaten ezeli ve ebedidir, doğa herzaman bir döngü içindedir diyorsun. Bugün seni bilim de yalanlıyor. Sen aptal değilsin, biz de sana aptal ol demiyoruz. Biz de bilimsel düşünceyi destekliyoruz. Lakin bu bilimin ötesinde bir inanç. Buna ancak vicdanın ve mantığınla ulaşabilirsin. Seni bundan uzaklaştıracak en önemli etken “kibir” ve “birgün bilim bulacak, görürsünüz” gibi insafsızca bir iddiadır.

Eğer biz insan denen varlığın sınırlı bir bilgi edinme kapasitesine sahip olduğunu ve bunun üzerinde herşeyi bilen ve herşeyi olması gerektiği gibi doğru yapan, doğadaki tüm olayları ve olguları en ince ayrıntısına kadar düşünen, en ufak canlının dahi rızkını akıl almaz yöntemlerle veren bir “bilge” şahsiyetin olabileceği erdemini taşırsak o zaman egomuzdan kurtulup bir yaratıcı inancına sıcak bakabiliriz. Çünkü vicdan bunu söyler...